Τι δίνει ένας συγγραφέας, πού οδηγεί ο λόγος του, η αναλυτική γραφή του, όταν ακροπατά σε περιοχές της ψυχής χαμένες στο σκοτάδι του ασυνειδήτου, στην ομίχλη εκείνη που σου θαμπώνει τα μάτια και προσπαθείς ν’ ανοίξεις πέρασμα, να φωτίσεις κάποιες πτυχές αθέατες.
Όταν κυκλοφόρησαν οι νουβέλες «Ναταλία και Χριστίνα» μια φοιτήτρια από τη Θεσσαλονίκη μου τηλεφώνησε και μου είπε: « Εγώ είμαι η Σίβυλλα… ζω το δράμα της Σίβυλλας…(Σίβυλλα είναι η ερωμένη του Ευγένιου, άνδρα της Ναταλίας). Όμως αν δεν την ολοκληρώσετε σαν πρόσωπο, μου λέει, την χρησιμοποιήσατε μόνο για να ολοκληρώσετε τα άλλα δύο πρόσωπα. ΄Ετσι χρησιμοποιούν κι εμένα στην ιστορία μου.”
Εμεινα άναυδη. ΄Ετσι ακριβώς ήταν. Χρησιμοποίησα τη Σίβυλλα για να ολοκληρώσω τα άλλα δύο πρόσωπα, και κάπου ντράπηκα, σαν να ήμουν ένοχη. «Τι μπορώ να κάμω τώρα, το βιβλίο έχει γραφτεί», είπα. ΄Όμως εκείνη επέμεινε: « Σας παρακαλώ, μου λέει, δώστε σε μια συμπληρωματική νουβέλα το πρόσωπο της Σίβυλλας, αναπτύξτε το, το έχω ανάγκη, θέλω να δω πώς θα εξελιχθεί το δράμα της, να βοηθηθώ»
Το περιστατικό με έκαμε να σκεφτώ. Τι δίνει ένας συγγραφέας. Πού οδηγεί ο λόγος του, η αναλυτική γραφή του, όταν ακροπατά σε περιοχές της ψυχής χαμένες στο σκοτάδι του ασυνειδήτου, στην ομίχλη εκείνη που σου θαμπώνει τα μάτια και προσπαθείς ν’ ανοίξεις πέρασμα, να φωτίσεις κάποιες πτυχές αθέατες.
Ε, λοιπόν, αυτό που προσπάθησα να δώσω στα μυθιστορήματά μου είναι η αθέατη πλευρά των πραγμάτων, η αθέατη όψη του εαυτού μου. Γι’ αυτό και σχεδόν πάντα χρησιμοποιώ την αναλυτική γραφή, αυτή της ψυχογραφικής καταβύθισης, με βοηθά να βγω έξω από την εμπειρική λογική, να φτάσω στις μύχιες πτυχώσεις της ψυχής, να βρω τους λεπτότατους κυματισμούς που οδηγούν ένα άτομο σ’ ετούτη ή στην άλλη αντίδραση.
Αν σου μιλήσω για τη Ναταλία, θα πρέπει παράλληλα να σου μιλήσω και για τη Χριστίνα. Είναι δύο αντίθετοι χαρακτήρες, δυο ηρωίδες της χαμένης θυσίας, που αυτό-συμπληρώνονται, θα έλεγα, κάπου συγκολλούμενα τα κομμάτια του ψυχικού τους πεδίου συνθέτουν .ένα ενιαίο πρόσωπο, αυτό της αξιοπρέπειας της γυναίκας, αυτό της περηφάνιας της, κι ας έχει βαδίσει καθεμιά από διαφορετικό δρόμο την εμπειρία της αυτογνωσίας της.
Γράφοντας τα μυθιστορήματά μου πλουτίζω και εγώ η ίδια, διδάσκομαι από την συμπεριφορά των προσώπων που πλάθω. Το μυστικό είναι πως, καίτοι πρόσωπα της φαντασίας, λειτουργούν αυτόνομα. Λοιπόν, οι δυο αυτές ηρωίδες με δίδαξαν πως το δράμα της γυναίκας είναι στο βάθος η ανάγκη της για θυσία, η ανάγκη της για απόλυτη προσφορά, κι ακόμα, πως η αξιοπρέπειά της με την οποία βιώνει την προσωπική της μοναξιά είναι ένα τίμημα της αυτοθυσίας της.
Μέσα από τις δυο αυτές ηρωίδες προσπάθησα να δώσω την υποστασιακή αλλαγή της γυναίκας και τους χαμένους όρους της θυσίας της.
Στόχος μου ήταν να οδηγήσω την Ναταλία και την Χριστίνα σε ένα είδος αυτοανάλυσης, έτσι ώστε να συνειδητοποιήσουν τα λάθη τους, αλλά και τις πηγές της δύναμής τους, και να φτάσουν στην αυτογνωσία, που σημαίνει, στην απελευθέρωση του προσώπου τους.
Η ιστορία και των δυο αυτών ηρωίδων αρχίζει από το ίδιο σημείο: από τη από τη στιγμή που διαπιστώνουν πως το άλλο πρόσωπο, εραστής ή σύζυγος, τους απατά. Από αυτή τη στιγμή η σχέση τους μπαίνει σε άλλα ψυχικά πεδία. Ανασύρει δυνάμεις τεράστιες. Και εδώ είναι η αντίθεση που υπάρχει στις δυο νουβέλες. Με τελείως διαφορετικό τρόπο θα αντιμετωπίσει η κάθε μια την «τραυματική σχέση». Η Ναταλία παίζει με τη σχέση αυτή σαν θεατρικό πρόσωπο. Παίζει και κερδίζει. Αυτό-αποκαλύπτεται και το απολαμβάνει.
Ευγνωμονεί την ερωμένη, γιατί την έκαμε να σκεφτεί κάποια ουσιαστικά πράγματα. Συνειδητοποιεί την αντιφατικότητα των αισθημάτων της και ψάχνει με ιερό πάθος να βρει την αλήθεια. Η Χριστίνα πάλι είναι η υπερήφανη. Η απόλυτη. Είναι η αλύγιστη.
Κι ό,τι δεν λυγίζει, σπάζει.
Κουβαλά τους στοιχειωμένους όρκους και δεν δείχνει τα δάκρυά της. ΄Ωσπου διαστρέφεται κι αρχίζει κι αυτή να απολαμβάνει το παιχνίδι.
Το τίμημα της αυτογνωσίας της θα είναι πολύ πιο ακριβό από αυτό της Ναταλίας, γιατί παράλληλα θα είναι και τίμημα της περηφάνιας της.
Πιστεύω στη μεταμορφωτική δύναμη της γυναίκας, σ’ αυτή τη μαγική αμφίεση του προσώπου της. Και λέω, στο καινούριο μου μυθιστόρημα,
ίσως μπορέσω να δώσω μια άλλη οπτική του προσώπου της, φιλτραρισμένη μέσα από ένα καινούριο πάθος.
Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Best Seller
Φεβρουάριος 1997.
Το κείμενο μου είχε ζητηθεί από το περιοδικό “Best Seller”
για μια έρευνα ευπώλητων βιβλίων.