Συλλογή για μύστες
“Ποίηση μυστική, μυητική, ποίηση της οδύνης του σώματος, της ύπαρξης ολόκληρης, που ανατείνεται να καταργήσει το χρόνο και το θάνατο, να αγγίξει τον κόσμο, τον μέχρι τώρα ανέγγιχτο και αναπόδεκτο, που αρχίζει ακριβώς εκείθε του ανθρώπου, ακριβώς εδώθε του αγγέλου, με αυτά τα λόγια και με αυτές τις επωδές που “κάνουν την άβυσσο ν’ ανθίζει”.
Γράφει στον πρόλογο της γαλλικής έκδοσης ο Ζαλ Λακαριέρ. Παρ’ ότι η τοξίνη των λέξεων στην ποίηση, δεν μεταφράζεται έυκολα και η μαγεία της δεν μεταφέρεται.
Πρόκειται για την ενδέκατη συλλογή της συγγραφέως, που όπως η ίδια αποκαλύπτει “νομίζω ότι είναι και η τελευταία μου”. Διότι για την Μ.Λ.Π. η ποίηση δεν αποτέλεσε ποτέ βασανισμένα ή αβασάνιστα απλώς ένα παιχνίδι λέξεων. Αλλά την πύλη την μυστική που σε εισάγει στον γρίφο του κόσμου και στο επέκεινα.
Με κέντρο του ποιητικού κόσμου της τη μάνα, η ποιήτρια Μ.Λ.Π. επιχειρεί μια εσωτερική πορεία από την εικόνα του κόσμου που γράφουν τα μάτια μας, και μέχρι εκέινη που οσμίζεται η ψυχή και οραματίζεται το πνεύμα.
“Όταν γράφω τον στίχο “σαν άβυσσος που εκτροχιάστηκε / κι έπεσε πάνω μου μέρα μεσημέρι”, για μένα είναι βίωμα αβύσσου, που βγήκε από τους θανάτους μου, και όχι “λεκτικό σχήμα”, όπως ομολογεί. Το αποτέλεσμα, ένα παράθυρο στο Αμίλητο, που μόνο με βίωμα αβύσσου και μέσα από θανάτους, καταδέχεται και ανοίγει. Κι όχι σε όλους.
Έθνος, 21 Φεβρουαρίου 1999