Έγραψα, όταν εκδόθηκε η ποιητική συλλογή:
Αυτή η ποιητική συλλογή, είναι αφιερωμένη στη Μάνα. Στη Μάνα που έφυγε, στη Μάνα που έμεινε δίπλα μας σαν ίσκιος, στη Μάνα που κοιμάται στα όνειρα μας, και τριγυρνάει στους διαδρόμους της ψυχής μας κουβαλώντας τις μνήμες της τρυφερής ηλικίας.
“Ποίηση μυστική, μυητική, ποίηση της οδύνης του σώματος, που ανατείνεται να καταργήσει τον χρόνο και τον θάνατο, ν’ αγγίξει τον κόσμο τον μέχρι τώρα ανέγγιχτο και αναπόδειχτο, που αρχίζει ακριβώς εκείθε του ανθρώπου, ακριβώς εδώθε του αγγέλου, με αυτά τα λόγια και με αυτές τις επωδές που “κάνουν την άβυσσο ν’ ανθίζει .” Jacques Lacarrière, από τον πρόλογο της συλλογής Mystique Passage.
Και θέα προς το αμίλητο
Προτιμώ κομμάτι κομμάτι να κόβω
Το θάνατο που μου αναλογεί
Κομμάτι κομμάτι την αιωνιότητα
Να του στείλω σημάδι
Δεν καταδέχομαι τις λέξεις, πε του
Να περιέχουν την έρημο
Προτιμώ ατόφια κομμάτια της έρημος
Που μου αναλογεί
Ένα πάνω στο άλλο να στήσω την ιστορία μου
Ωμή κραυγή της ύλης
Να περιέχει, πε του
Το τελευταίο του κλάμα.
***
Τα μεσάνυχτα έτοιμα από καιρό
Πακέτα ελαφριά
Εύθραυστα
Γεμάτα Ιουνίους και αγγίγματα δυσανάγνωστα
Οσμή σπιτιού από χειμωνιάτικη μέρα
Με τον άγγελο πίσω από το εικόνισμα
Η τελευταία κίνηση του χεριού αργή
Η τελευταία μοναξιά του καθώς
Τυλίγεται την καταιγίδα
Μια αφή αβάσταχτη
Σαν από σκοτωμένο αστροπελέκι
Πού πας; Πού θα πας τώρα;
Το σώμα να γέρνει κι όλο
Να λυγίζει πρωραίο
Σαν θαλασσινό στάσιμο
Κι η ματιά από χαίρε
Που καταργεί τις αποστάσεις.
Από την ποιητική συλλογή Και θέα προς το Αμίλητο, 1998