Η Μαρία Λαμπαδαρίδου-Πόθου είναι από τις πιο χαρισματικές σύγχρονες Ελληνίδες συγγραφείς. Με βαθιά τρυφερότητα και ευαισθησία που παραπέμπει σε άλλους μυστικούς και ανεξερεύνητους κόσμους, με ποιητικότητα που σπανίζει, εύθραυστη όπως τα όνειρα, μυστική, αλχημίστρια του λόγου και των εικόνων, με έντονα υπαρξιακά στοιχεία, με διάθεση να υποταγεί ολοκληρωτικά στην αλήθεια που αγνοεί και αναζητεί μέσα από τους δρόμους της γραφής, από το πρώτο της βιβλίο ως και το πιο πρόσφατο, έχω την αίσθηση -με το βιβλίο της Μαζεύω τα υπάρχοντά μου έγινε βεβαιότητα- ότι συνεχής έγνοια της ήταν και είναι η μνήμη που παλεύει να επιστρέψει στις πηγές της.
Όλο το έργο της, ποιητικό και πεζογραφικό, είναι ένας λυγμός που διεκδικεί ν’ αντικαταστήσει τη θάλασσα, θέλω να πω, να συμπεριλάβει στην επικράτειά του την οδύνη του κόσμου, οδύνη που έχει τις ρίζες της στην άγνοια της αληθινής Γνώσης. Οι ιστορίες της, οι ιδέες, οι σκέψεις, τα συναισθήματα εκφράζουν μία ψυχή που έχει πλησιάσει στη γνώση της αβύσσου, και τώρα πιο δυνατή, πιο σοφή διασχίζει την απέραντη χώρα του ήλιου που φτάνει ως τις άκρες του μύθου και της ιστορίας, συλλέγοντας τα δάκρυα των απελπισμένων. Ναι, υπάρχει μια μεταφυσική των πραγμάτων σε όλο της το έργο, μια οντολογία που δείχνει το δρόμο προς την αλήθεια και το εσωτερικό μας όραμα.
Το συγγραφικό έργο της Μαρίας Λαμπαδαρίδου Πόθου, στην ολότητά του, είναι μία σπουδή στην αναζήτηση της αθωότητας. Ένα έξοχο μάθημα ειλικρίνειας. Ξεπερνάει τον παρόντα χρόνο και, αντλώντας πολύτιμα κοιτάσματα γνώσης από τους αρχαίους Έλληνες συγγραφείς, απλώνεται στο μέλλον και περιμένει. Ο αυριανός αναγνώστης σίγουρα θα βρει σε αυτό τη δική του αλήθεια, τη δική του οδύνη, τα υλικά να επουλώσει τις δικές του ρωγμές.
Ξεχωριστά, η ποίησή της είναι μία συνεχής ροή δακρύων. Όχι γι’ αυτά που χάσαμε ή δεν ανακαλύψαμε στη μικρή και ασήμαντη πορεία μας στο χρόνο, αλλά για όλα εκείνα που υποψιαστήκαμε, που σχεδόν αγγίξαμε και νιώσαμε, έστω ανεπαίσθητα, την ασίγαστη τρυφερότητά τους. Και πάνω στο φλάμπουρο του συγγραφικού της έργου, η παιδική και εφηβική ηλικία, σαν ήλιος και σαν άστρο. Όλα τα μεγάλα διλήμματα της πρώτης νεότητας που συνεχίζουν να γδέρνουν τα όνειρα. Είμαστε ό,τι ονειρευτήκαμε. Το μέλλον μας ανήκει σε όλα εκείνα στα οποία αφιερώσαμε τα πιο αληθινά μας δάκρυα.
Η Μαρία Λαμπαδαρίδου Πόθου, μία από τις σημαντικότερες ποιήτριες και πεζογράφους της νεώτερης Ελλάδας, μία συγγραφέας που με έχει καταπλήξει με τη σεμνότητά της, την ηπιότητα στο λόγο και το έργο, τη διακριτικότητα και την τόσο εύθραυστη παρουσία, συλλέγει τα ιερά της ανθρώπινης ύπαρξης και τα προσφέρει δωρεά στην αιωνιότητα της ομορφιάς και της αθωότητας. Μέσα από το έργο της, έργο που καταργεί τη σημασία του χρόνου δίνοντάς του νέες διαστάσεις και νέες εξουσίες, ο άνθρωπος αντιστέκεται στα βέβηλα και κατορθώνει να ανυψωθεί με όλες τις αρχέγονες σιωπές του. Και στην ποίηση και στην πεζογραφία της υπάρχει ένας σπαραγμός, ένας λυγμός που ζητά να εγκαθιδρύσει τη νέα χώρα του ανθρώπου. Μια χώρα όπου η ομορφιά, η αθωότητα και το δάκρυ θα εξευμενίζουν καθημερινά εκείνο το αδυσώπητο και αβυσσαλέο Άγνωστο.
Ένα έργο που είναι πλασμένο με αίμα, με ακοίμητη μνήμη, με πρόθυμα όνειρα, με γνώση, με οδύνη, με απώλειες και οιμωγές, το πεπρωμένο του είναι, στη μάχη με το χρόνο, να αντέξει.
Με αυτά τα υλικά είναι πλασμένη και η Αλήθεια του ανθρώπου. Η κάθε Αλήθεια. Του κάθε ανθρώπου. Και στο βάθος του ορίζοντα του έργου της Μαρίας Λαμπαδαρίδου Πόθου, η ανεμόεσσα Λήμνος. Το νησί που γέννησε τα όνειρά της και οι βράχοι όπου η θάλασσα με σύμμαχο το χρόνο λάξευσε τη λέξη μ-ν-ή-μ-η.
Δημοσιεύτηκε στο Αφιέρωμα, Θέματα Λογοτεχνίας, τεύχος 39, 2008
Ο Στέλιος Λουκάς είναι ποιητής και δημοσιογράφος, δημιουργός της τηλεοπτικής εκπομπής “Ένα βιβλίο ένα ταξίδι”