Κα Λαμπαδαρίδου, εύχομαι να είστε καλά. Ένιωσα την απόλυτη ανάγκη να σας γράψω για να σας πω το εξής: Όπως βρίσκομαι απομονωμένος σε ένα σπίτι που έχουμε κάπου στην ορεινή Αχαΐα, ολομόναχος, τις τελευταίες μέρες, μιας και το έχω ανάγκη αφού τελευταία δε θα έλεγα πως περνώ και τις πιο φωτεινές μου ημέρες, τα δύο μοναδικά βιβλία που έχω μαζί μου, είναι “Ο Άγγελος της Στάχτης” και το “Μαζεύω τα Υπάρχοντά μου”. Αν και τα έχω διαβάσει πολλές φορές, αυτή τη συγκεκριμένη στιγμή ένιωσα πως μου μίλησαν περισσότερο από ποτέ, πολλά σημεία πλέον φωτίζονται αλλιώς, η ανάγνωσή τους είναι πάντα μια εμπειρία. Και αυτές τις δύσκολες στιγμές, στ’ αλήθεια με βοήθησαν να “πάρω μπρος”, να ξεδιαλύνω κάποια πράγματα και να νιώσω ευγνώμων για άλλα. Πώς να σας το πω, τα βιβλία αυτά μου προσέφεραν μια “έκλαμψη”, μια πρωτόγνωρη αγαλλίαση και είμαι ευτυχισμένος που ακολούθησα το ένστικτό μου και ήταν αυτά τα δύο μοναδικά που έφερα μαζί μου. Σε κάποιες στιγμές, έπιασα τα μάτια μου έτοιμα να βουρκώσουν διαβάζοντας υπό το πρίσμα της τωρινής ζωής μου τα ποιήματά σας. Αυτά τα δύο βιβλία με λυτρωσαν, με έσωσαν, μου προσέφεραν αυτό το κάτι που χρειαζόμουν για να συνεχίσω. Συγγνώμη αν σας ενοχλώ με αυτό το μήνυμα, μα ένιωθα την ανάγκη να σας το πω. Το πόσο σας αγαπώ, εσάς και τη δουλειά σας, το γνωρίζετε από παλιά. Μα αυτή τη φορά σας αγάπησα πιο πολύ για ό,τι έχετε γράψει, ναι, είμαι ευγνώμων που υπάρχετε, που γράφετε, που γράψατε αυτά ακριβώς που έχετε γράψει. Σας ευχαριστώ που εν αγνοία σας, με αυτά τα δύο βιβλία σας (πάρ’ ότι όλα τα αγαπώ και τα έχω διαβάσει πολλάκις) με βοηθήσατε και με εγκαρδιώσατε. Να είσαστε πάντοτε καλά, σας είμαι ευγνώμων. Ένιωσα την ανάγκη να σας το πω…
Χ. Α. Φιλόλογος, 8 Ιουνίου 2019