Με αυτόν τον πρωτότυπο και πολλά υπαινισσόμενο τίτλο, κυκλοφορούν οι Εκδόσεις Πατάκη το εικοστό πρώτο μυθιστόρημα της καταξιωμένης και πολυγραφότατης συγγραφέως, ποιήτριας, δοκιμιογράφου, κριτικού της Λογοτεχνίας, Μαρίας Λαμπαδαρίδου-Πόθου.
«…είναι το εικοστό πρώτο μυθιστόρημά μου και αναφέρεται στην προσπάθεια του ηττημένου να βρει το χαμένο του πρόσωπο ή το χαμένο του ιερό. Ανιχνεύει τις ερεβώδεις διαδρομές της ψυχής που οδηγούν στις μέσα αλήθειες, στις μέσα πηγές, για να υψώσει μια άμυνα στο ερημωμένο τοπίο», γράφει η συγγραφέας, προφανώς για να προκαταλάβει τον αναγνώστη της, να τον χειραγωγήσει και να τον οδηγήσει στις πηγές της αλήθειας του.
Πρόκειται για καλογραμμένο μυθιστόρημα με δύο βασικούς πρωταγωνιστές, τη δυναμική δημοσιογράφο εξωτερικού ρεπορτάζ Αλέξια και τον έμπειρο, καταξιωμένο ψυχαναλυτή της, τον Έκτορα, στον οποίο έχει καταφύγει για να μπορέσει να απαλλαγεί από τον πρώην της, έναν ηθοποιό, τον Στέφανο ο οποίος παντρεύτηκε την πάμπλουτη Εβελίνα για να λύσει το οικονομικό και όχι μόνο πρόβλημά του. Αυτή η επιλογή του δημιούργησε μεγάλο πόνο στην Αλέξια και τη βούλιαξε στην απελπισία.
Από εδώ αρχίζει ο αγώνας της Αλέξιας να απαλλαγεί από τον Στέφανο με τη βοήθεια του ψυχαναλυτή, τον οποίο της σύστησε η επιστήθια φίλη της, η Θάλεια. Στο εξής, το μυθιστόρημα και η συγγραφέας με την πρωταγωνίστριά της κινούνται μεταξύ ονειρικών και πραγματικών καταστάσεων, το παρελθόν έχει πρωταγωνιστικό ρόλο, οι ήρωες ακολουθούν άλλοτε την πεπατημένη, άλλοτε ξεστρατίζουν και τα πράγματα περιπλέκονται αντί να αποσαφηνιστούν, βγάζουν τα απωθημένα τους και βαδίζουν προς τη λύτρωση, περνώντας μέσα από βασανιστικές και άκρως επικίνδυνες καταστάσεις, παρασέρνοντας και άλλα πρόσωπα στους κλυδωνισμούς της δικής τους ερωτικής και όχι μόνο περιπέτειας. Άλλος περισσότερο κι άλλος λιγότερο, άλλος εκών και άλλος άκων, παίζουν κάποιο ρόλο στην πορεία και την ανέλιξη της ερωτικής, κατά βάση, μυθιστορίας. Γίνονται ηθοποιοί κατά περίσταση και κατά περίπτωση, ανάλογα με τις ανάγκες της πλοκής και των δρώμενων της κάθε μέρας, κάθε χρονική στιγμή, μεταμορφώνονται σε ήρωες και ζουν τη δική τους περιπέτεια είτε ονειρική, εξωφυσική, είτε θεατρική. Κινούνται εντός της απτής πραγματικότητας, εμπλέκονται στην καθημερινότητα του πλήθους των άστεγων, των νεόπτωχων, των ανθρώπων που βρέθηκαν στον δρόμο. Γίνονται μέλη ενός πολυώνυμου και πολύχρωμου θιάσου διαμαρτυρομένων και παίρνουν μέρος στο θέατρο του παραλόγου πάνω σε μια τεράστια σκηνή, σαν την Πλατεία Συντάγματος, ή στην κατοχική Κρήτη. Και τότε συνειδητοποιούν ότι το όποιο παρελθόν με τις όποιες ερωτικές απογοητεύσεις και οι ανασφάλειες είναι προβλήματα ασήμαντα μπροστά στη δυστυχία, στα προβλήματα επιβίωσης του κόσμου, στους αγώνες και στην αγωνία κάποιων παλιότερων, παππούδων που έδωσαν τη ζωή τους για την πατρίδα και τώρα ζουν στον ζόφο όπου έριξαν τη χώρα ανίδεοι και ανειδίκευτοι άρχοντες και ταγοί.
Έτσι, μέσα από αυτό το ζοφερό, το σκληρό παιχνίδι της ψυχολογικής και της φυσικής αναγκαιότητας, οι ήρωες οδηγούνται στην αυτογνωσία, συνειδητοποιούνται ως άτομα και ως μέλη του κοινωνικού συνόλου, ευαισθητοποιούνται, φτάνουν «στις μέσα πηγές» και στο «ιερό», όπως τους κατευθύνει η έμπειρη συγγραφέας. Είναι πλέον έτοιμοι να κάνουν καινούργια αρχή, σωστές επιλογές και να αναλάβουν τις ευθύνες μέσα σε μια κοινωνία που ψάχνει ακόμα την ψυχή της και το σταθερό σημείο του κόσμου της.
diastixo.gr, 25 Μαρτίου 2014