Μια μουσική που χρειάστηκαν
αιώνες
για να φτάσει σε εμένα!
Με ιαχές θριάμβων ερχόμουν κάθε φορά
να σε βρω, έλεγα, μόνο να σε βρω
Έφτασα ως τα Μυστήρια της Ελευσίνας – στην Αγέλαστο Πέτρα
Έψαχνα στα ερείπια να βρω σημάδι
κάποιο χρησμό
να βγαίνει από το ράγισμα
Κι αντίκρυ, στη θάλασσα της Σαλαμίνας
είδα ξανά περιχορεύοντα
τον αρχαίο θεό
ξανά τον ματωμένο πρίγκιπα
που είχε παλάτι στα Εκβάτανα
και ήρθε να πεθάνει σ’ ετούτο το θαλασσινό στενό
σ’ ετούτον τον Αχέροντα
Οι Μήδοι δεν έφυγαν ποτέ
όπου κοιτάξω
τους βλέπω με άλλo όνομα με άλλους θυρεούς
Αιώνες τώρα σε παραμονεύουν, Αθήνα
Με το μάτι τους καρφωμένο πάνω σου σαν βάσκανο
«βάσκανος ώλεσεν», είπε ο Μελάμπους
εκείνος ο επιβώμιος Ιερέας
Κι ακόμα φωνάζει μέσα από τα ερείπια
«Εκάς οι βέβηλοι…»
Κανείς δεν τον ακούει πια
και ανευγένιστοι οι βέβηλοι τον ύπνο σου τριγυρνούν
φυτεύοντας εφιάλτες
Έτσι όλο σε έβρισκα και όλο σε έχανα
σε έβρισκα σε στιγμές ιερής περηφάνιας
σε έχανα σε ένα κρυφό προδοτικό αυλάκι αίμα
Ποιο είναι το πρόσωπό σου, Αθήνα;
Τόσες αρχαίες μάσκες γύρω σου παρατημένες
από τραγωδίες που χάθηκαν
τόσα στεφάνια θεών που σε λάτρεψαν
κότινοι που ακόμα μυρίζουν ιδρώτα
και κραυγή θριάμβου
Όμως στις άφεγγες νύχτες σου
όταν το σκοτάδι αδέσποτο αλυχτά στους δρόμους
εσύ γλιστράς στο αυλάκι το αίμα
στις φωτιές στην οργή του κακού
ανοχύρωτη
η ομορφιά ποτέ δεν ήταν οχυρό.
Κι εγώ, η τριών χιλιάδων χρόνων οδοιπορούσα
περπατώ ακόμα στους δρόμους σου, μήπως σε βρω
Έφτασα ως τον Κολωνό
και είδα την Αντιγόνη να κρατά τον τυφλό πατέρα της
είδα το φως σου ερωτικό να λειαίνει τους ίσκιους
μύρισα βασιλικό και γιασεμί και δυόσμο στις αυλές σου
Κι ύστερα, σαν ερχόταν το βράδυ
ένα κλάμα έρημο έβγαινε
από τις σκιερές γωνιές σου
Όχι… δεν
Εδώ θα περιμένω, Αθήνα
όρθια να σηκωθείς
με τις δικές σου αρχέγονες δυνάμεις
Όρθια, σαν φοβέρα
Ενάντια στους τηλε-λάγνους εραστές σου
«Εκάς οι βέβηλοι…» να φωνάξεις
Και οι θεοί να σ’ αγκαλιάσουν ξανά
Ξανά να σε ερωτευτούν όσοι πολύ σε αγάπησαν!
Γράφτηκε για το Ημερολόγιο της Εταιρείας Συγγραφέων, 2018
Με γενικό τίτλο: Διαβάζοντας την Αθήνα
Με πορφύρα του Αττικού όρθρου
Η ομορφιά ποτέ δεν ήταν οχυρό!