Δύο λόγια για το έργο
Ξημέρωνε η νέα χιλιετία κι εγώ τελείωνα το μυθιστόρημά μου, ο Άγγελος της στάχτης, που το είπα αγαπημένο μου και επαλήθευση της ζωής μου. Ο ομηρικός στίχος για τον Ήλιο που, όταν θύμωσε, είπε: “δύσομαι εις Αΐδαο και εν νεκύεσσι φαείνω” (θα κατέβω στον Άδη να φέγγω για τους νεκρούς) παίδευε την σκέψη μου σε όλη την διάρκεια που το έγραφα, καθώς και η “γεωγραφία του Άδη” που μου αποκάλυψε τα μονοπάτια της ομίχλης σ’ έναν άλλο άβατο τόπο, στην “γεωγραφία της ψυχής”.
Είναι περίεργο πως κάποιες καταστάσεις γεννιούνται μέσα μας από τις πιο παράξενες συνειρμικές. Εκείνο τον καιρό ζούσα το αίσθημα της ήττας. Είχα γράψει και ένα κείμενο για το πρωτοχρονιάτικο αφιέρωμα του Έθνους της Κυριακής με τίτλο “Είμαστε οι ηττημένοι των θεών”. Ζούσα την έννοια της ήττας σε όλα τα επίπεδα – υπαρξιακά, μεταφυσικά, ανθρώπινα. Κι απ’ όσο θυμούμαι, δεν ήταν ένα αίσθημα κατάρρευσης αλλά, αντίθετα, μια αίσθηση δημιουργική, ήττα από ανθρώπους ή από θεούς, που είχε μέσα της ένα μεγαλείο, μια βαθιά αξιοπρέπεια, τέλος, μια απλευθερωτική δύναμη.
Εκείνο τον καιρό έπεσε στα χέρια μου ένα κείμενο της Marguerite Yourcenar για τον ηττημένο Έκτορα και το διάβασα με τρελό ενδιαφέρον. Η μεγάλη συγγραφέας έδινε σάρκα και οστά στην έννοια της ήττας που με βασάνιζε. Ο Έκτωρ ήταν ο ωραίος νικημένος των θεών.
Τόσο πολύ τον αγάπησαν οι θεοί που τον έσυραν στην έσχατη οδύνη ενός εξευτελιστικού θανάτου για να τον “κλάψουν με τρυφερότητα”.
Μ.Λ.Π. καλοκαίρι 2009
Πλοκή
Το θεατρικό Έκτωρ, ο αγαπημένος των θεών (δεύτερη γραφή, 1996) είναι ένα μονόπρακτο έργο σε τρεις εικόνες. Στο έργο ο ήρωας της Τροίας, έχοντας βιώσει την εμπειρία ενός ατιμωτικού θανάτου κι ενώ όλη η Τροία θρηνεί για τον θάνατο του, επανέρχεται στη ζωή για μία ημέρα. Στο τέλος της ημέρας, ο Έκτωρ θα μεταβεί στον άλλο κόσμο, οριστικά πια και αμετάκλητα. Στο διάστημα αυτό κάνει τον απολογισμό του σύντομου βίου του: αντιλαμβάνεται την προδοσία των θεών, το γεγονός ότι ήταν ένα άθυρμα στα χέρια τους, ένας από τους «νικημένους της γης», αν και «αγαπημένος των θεών». Διαπιστώνει πως η ήττα, αν και οδυνηρή, τον έκανε πιο δυνατό απέναντι σε θεούς και ανθρώπους, πως τον απελευθέρωσε. Στις λίγες ώρες ζωής που του απομένουν συνειδητοποιεί ότι το μόνο πράγμα που αξίζει είναι η αγάπη, καθώς αυτή αποτελεί το αντίδοτο για τον θάνατο. Ζητάει, λοιπόν, να ζήσει τις τελευταίες αυτές στιγμές με τη γυναίκα του Ανδρομάχη και τον γιο του Αστυάνακτα. Κοντά του βρίσκονται η ΓΥΝΑΙΚΑ και ο ΑΝΤΡΑΣ, ενώ ο ΓΕΡΟΝΤΑΣ πατέρας του σέρνει το άρμα που θα τον μεταφέρει στην πόλη της Τροίας, ώστε να ταφεί με τις τιμές που αρμόζουν σε έναν ήρωα. Τελικά, ο Έκτορας συναντιέται με τον νεκρό Αστυάνακτα, κι ενώ ο θρήνος γενικεύεται, συνεχίζει το μακρύ ταξίδι της ψυχής «έξω από τον χρόνο».
Αρχείο παραστάσεων
Στο πλαίσιο της Πανσελήνου του Σεπτεμβρίου 2019 και με τη λήξη του Διεθνούς Συνεδρίου «Ιερά και Λατρείες στο Αιγαίο«, την Κυριακή 15 Σεπτεμβρίου στο αρχαίο θέατρο της Ηφαιστίας Λήμνου, πραγματοποιήθηκε η παράσταση του έργου από τη θεατρική ομάδα του Μ.Ε.Α.Σ. ΛΗΜΝΟΣ. (trailer)
Η παράσταση στο αρχαίο θέατρο Ηφαιστίας Λήμνου “Έκτωρ, ο αγαπημένος των θεών” καλοκαίρι 2019
Έκτωρ, ο αγαπημένος των θεών, στο αρχαίο θέατρο της Ηφαιστίας, λίγα λόγια απο την συγγραφέα