Πάντα πίστευα στο λαμπερό αισθητήριο του παιδιού. Η φαντασία του έχει μια μοναδική ποιητική δύναμη, έναν ποιητικό υπερρεαλισμό, που σε αφήνει άφωνο. Αρκεί να σκύψεις πάνω του να αφουγκραστείς τον τρόπο που σκέφτεται, τον μαγικό τρόπο με τον οποίο αντιλαμβάνεται ή μυθοποιεί τη ζωή. Κι εγώ, ύστερα από τα τόσα ιστορικά και μη ιστορικά βιβλία μεταφυσικής αγωνίας που έγραψα, ένιωσα την ανάγκη τώρα, σε αυτή την ηλικία και με αυτές τις συνθήκες ζωής, να μπω στην απόλυτη ελευθερία του μαγικού – αυτή που μόνον η συγγραφή ενός παραμυθιού, η ανάγνωσή του, σου την δίνει – για να ξορκίσω τις κακές τις μάγισσες και τα σκοτάδια που σέρνουν πίσω τους, να τα ξορκίσω με την δύναμη της αθωότητας, αυτήν την απόλυτη την μαγική δύναμη της φαντασίας.
Γιατί η φαντασία του παιδιού πολλές φορές είναι πιο δυνατή από την πραγματικότητα. Κι αν πάμε πιο πέρα, μόνο η φαντασία έχει τόσο απόλυτα την ουσία και την έκταση του αιώνιου, όπως την χαρακτήρισε ο Γιούνγκ : “Μόνο η παιδική ηλικία μπορεί να χωρέσει το αιώνιο”, είπε. Κι ύστερα, σκέφτομαι πως σε όλα τα μεγάλα – μεγάλα σε όγκο – αλλά και στα μικρά μυθιστορήματα μου, σε ό,τι έγραψα στη ζωή μου, υπάρχουν παιδιά. Υπάρχουν και οι άπειρες αναφορές των μυθιστορηματικών μου προσώπων στην παιδική τους ηλικία. Γιατί από πάντα πίστευα πως η παιδική ηλικία είναι η μόνη μαγική χώρα που κυριαρχεί με τόση δύναμη σε όλη τη ζωή μας. Κι ας έχουμε ξεχάσει πολλές φορές τα περιστατικά που την έκαναν μαγική. Ας έχουμε ξεχάσει την ίδια την παιδική μας ηλικία. Εκείνη μας θυμάται. Και ένα θραύσμα μνήμης μόνο να αναδυθεί από το παρελθόν είναι αρκετό για να ανατρέψει ή να αιχμαλωτίσει καταστάσεις.
Τα παιδικά βιβλία που έγραψα είναι από τα παραμύθια που έλεγα στον γιο μου όταν ήταν μικρός. Ήθελα στο μέτρο της αντίληψής του να καταλάβει τι είναι πολύτιμο και τι όχι. Και πόσο πρέπει να συμβάλουν και τα παιδιά ώστε τα “πολύτιμα” να μη χαθούν. Ο Ηράκλειτος είπε “Αιών παις εστί παίζων πεσσεύων”. Κι εμείς θα μπορούσαμε να πούμε πως, σε όλες τις ηλικίες μας, είμαστε παιδιά και παίζουμε με τον φόβο. Με έναν τεράστιο συλλογικό ή προσωπικό φόβο. Κι όταν νιώθουμε την ανάγκη να γράψουμε ή να διαβάσουμε ένα παιδικό βιβλίο είναι ίσως για να γιατρέψουμε τις πληγές της ωριμότητας.
Έγραψα για τα παιδικά μου βιβλία:
Τα παιδικά μου βιβλία, με αφορμή την έκδοση “Ο Ορφέας στο μαγεμένο δάσος”, 2021