Η Μαρία Λαμπαδαρίδου Ποθου αποτελεί μία από τις σημαντικότερες παρουσίες στη σύγχρονη λογοτεχνία μας. Το πλούσιο έργο της καλύπτει διάφορους τομείς (διηγήματα, μυθιστορήματα, ποίηση, δικίμιο, θέατρο) και το χαρακτηρίζει η βαθιά τομή που πραγματοποιεί στην κοινωνική παγματικότητα και στον ιστορικό χρόνο, με μια παράλληλη ανίχνευση και καταγραφή του εσωτερικού χώρου του ανθρώπου που γίνεται με διαδικασίες οι οποίες αποσκοπούν να επισημαίνουν τόσο τις βαθύτερες υοαρξιακές αγωνίες , όσο και να προσδιορίσυν πηγές και απαρχές συναισθημάτων. Η επισήμναση και καταγραφή αυτή επιχειρεί να οριοθετήσει και τον κόσμο των ιδεώνκαι των συμβόλων που λειτουργούν τελικά ως κανόνες βίου, ως πραγματωση ιδανικών, ως αποζήτηση της λυτρωτικής εκείνης αγρυπνίας που συνδέει τον άνθρωπο με τον χώρο και τον χρόνο.
Η υπαρξιακή αναζήτηση, γύρω από σημερινά και προαιώνια καθοριστικά στοιχεία της υπάρξεως ως δημιουργικής παρουσίας μέσα στο μαρτύριο του κόσμου, μέσα στη μαρτυρία που συμπλέκει τον ονειρικό μύθο με την καυτή πραγματικότητα, χαρακτηρίζει το έργο της, που αποπνέει συχνότερα και μια ποιητική γοητεία. Κείμενα εξομολογητικά, όλο πυκνότητα και δύναμη, κείμενα που αναζητούν τα μυστικά και το μυστήριο του εσωτερικού ανθρώπου, μας συγκινούν βαθιά και μας προβληματίζουν γύρω από καίρια θέματα που συνδέονται με τον άνθρωπο και τον αγώνα του να γνωρίσει την ομορφιά και την αλήθεια, συχνά μέσα από δολικασίες πολύπλοκες, από καταστάσεις οδυνηρές που πρέπει μονάχος του να αντιμετωπίσει, καθώς, τις περισσότερες φορές, οδοιπορεί μέσα στην ερημιά του κόσμου και τη δική του.
Σ’ αυτούς τους άξωνες που προαναφέραμε κινείται και το καινουριο της μυθιστόρημα “με τη Λάμπα Θυέλλης”. Όπως και στα άλλα της μυθιστορήματα η συγγραφεας γνωρίζει να στήνει με σαφήνεια και σταθερότητα, την πλοκή, τις εσωτερικές και εξωτερικές αντιδράσεις των ηρώων της που δεσπόζει, όπως εδώ. Διαθέτει μιαν αφηγηματική πυκνότητα και αμεσότητα, ‘ωστε να προσεγγίζουμε το πάθος και τον αγώνα του ήρωά της.
Να οδοιπορούμε μαζί τους στην ερημιά που τον περιβάλλει, στην οδύνη του,στην προσπάθειά του να ξανακερδίσει τον χαμένο του παράδεισο μέσα από την ανυψωτική εμπειρία του πόνου, να γνωρίσει τον κόσμο και την σλήθεια του μέσα από χώρους πρωτόγνωρους, μυστηριακούς, εξαγνιστικούς, όπου το μαρτύριο και ο πόνος σημαδεύουν την καθημερινότητα. Μέσα από καθαρτήριες διαδικασίες που οριοθετούν και την έκταση του μυστηρίου που περιβάλλει τον κόσμο, βιώνει την τραγικότητα της αλήθειας, μιας αλήθειας, ωστόσο, που δίνει και το ουσιαστικό περιεχόμενο της υπάρξεως. Πρόκειται για ένα μυθιστόρημα που παίρνει άξια τη θέση του ως σημαντική προσφορά στη σύγχρονη πεζογραφία μας.
Δημοσιεύτηκε στην Ελευθεροτυπία, 3 Νοεμβρίου 1993